ناپایداری منابع مالی چالش اصلی موسسات خیریه

عدم اتکای منابع مالی موسسات خیریه به بودجه های دولتی یا بنگاههای اقتصادی پایدار،چالش مهم موسسات خیریه است.این مهم،اصل برنامه ریزی منسجم را با مشکل مواجه می سازد،زیرا ارایه خدمات و انجام تکالیف پذیرفته شده و اجرای تعهدات و حمایت های وعده داده شده این موسسات به جامعه هدف آنها که از اقشار آسیب پذیر جامعه هستند را با تنگنا و ناکامی مواجه می سازد.زیرا موسسات خیریه آخرین پایگاهی هستند که اقشار آسیب پذیر به امید دریافت کمک و مساعدت به آنها مراجعه می کنند.

بخش مهم منابع مالی موسسات خیریه توسط نیکوکاران و خیرین،اعضاء تشکل ها و حامیان آنها و یا از طریق نذورات و خیرات و صدقات مردم عادی تامین می شود که همه به توان اقتصادی و درآمدهای معمول این بزرگواران و حامیان وابسته است.

پر واضح است زمانی که یک نیکوکار و اهل خیر به هر دلیل با کاهش و کمبود درآمد مواجه می شود کمک های پرداختی وی به موسسات خیریه کاهش می یابد یا قطع می‌شود ،طبیعی است که موسسات خیریه نیز نمی توانند و شایسته نیست که مشابه طلبکاران عمل نمایند و درخواست دریافت کمک خود و مساعدت به خود را تکرار و اصرار کنند.

نتیجه چنین فرآیندی کاهش ارائه خدمات این موسسات به اقشار آسیب پذیر و نیازمند جامعه است که این خود می تواند باعث نارضایتی و بروز چالش های اجتماعی دیگر شود.

اینجا است که نقش و جایگاه استراتژیک سیاست گذاری کلان ملی دولت مطرح می شود که بایستی در چنین شرایطی به یاری این موسسات بشتابد، تا چرخه کمک رسانی قطع نشود.

برای این کار سه راهکار می تواند مورد توجه دولت قرار گیرد :

الف – پیش بینی اعتبار خاص در بودجه های سالیانه دولت تا در این مواقع به صورت ارائه کمک های بلاعوض یا وام های بدون بهره به یاری موسسات خیریه بشتابد.

ب – اتخاذ سیاست های حمایتی و پشتیبانی کننده از طریق تشویق و ترغیب و وادارسازی بنگاه های اقتصادی کلان مالی برای اختصاص سهمی از منابع مالی و درآمدهای خود به موسسات خیریه برای جبران این کمبودها و ناتوانی ها و انجام مداخلات و حمایت ها توسط آنان.

ج – انجام پشتبانی و فراهم سازی تسهیلات توسط دولت برای انجام فعالیت های اقتصادی توسط موسسات خیریه برای حصول درآمدهای پایدار جهت کمک رسانی به نیازمندان که البته این روش خود مباحث دیگری را به همراه دارد.

ذکر این نکته ضروری است آنچه عنوان شد موضوع مهم همه موسسات خیریه کشور است البته به استثناء چند موسسه خیریه بسیار بزرگ که با اعمال مدیریت قوی و تبلیغات گسترده و ... بخش بزرگ حمایت های مردمی را به خود جذب می کنند.

به نظر می رسد که لازم باشد از چند دستگاه حکومتی که خود را متولی موسسات خیریه می دانند این پرسش را مطرح کنیم که برای مواجه با این نوع موضوعات و چالش های دیگر موسسات خیریه که با سرنوشت این موسسات و زندگی اقشار آسیب پذیر و نیازمند جامعه وابسته است چه کرده اند؟ و چه برنامه ای دارند؟

پاسخ ما این است،انجام تعامل سازنده و پیوسته و همکاری های مشترک و تبادل نظر بین دستگاه های حکومتی و موسسات خیریه که ما نه تنها آن را توصیه می کنیم بلکه به انجام آن اصرار داریم.