کودکان یتیم (داستان واقعی)

سخنی از این داستان: «برای خوشحال‌کردن خود باید دیگران را شاد کنیم.»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
... بی‌اراده به درون کلیسا رفتم. غیر از نوازنده‌ی ارگ، کسی در کلیسا نبود. بی‌سروصدا و بدون جلب توجه نوازنده‌ی ارگ آرام بر روی یکی از صندلی‌ها نشستم. درخشندگی درختی که به مناسبت عید در آنجا گذاشته شده بود و به‌طرز زیبایی تزئین شده بود، آهنگ روح‌نوازی که نواخته می‌شد و خستگی و گرسنگی مرا سست و خواب‌آلود کرد. آن‌چنان از خود بی‌خود شدم که در همان‌جا به خواب رفتم.

وقتی از خواب بیدار شدم، نمی‌توانستم تشخیص دهم که کجا هستم و به همین خاطر وحشت‌زده به اطرافم نگاه کردم. ناگهان درمقابل خود دو کودک را دیدم که ظاهراً برای تماشای درخت تزئین‌شده‌ی عید نوئل به آن‌جا آمده بودند. یکی از آن دو کودک که دختر کوچکی بود با دست مرا به دیگری نشان می‌داد و می‌گفت: «شاید پاپانوئل این خانم را آورده» بچه‌ها از بیدارشدن من ترسیدند، ولی من آن‌ها را خاطرجمع کردم که صدمه‌ای به آن‌ها نمی‌زنم. لباس‌های دو کودک کهنه و مندرس بود. از آن‌ها سؤال کردم که پدر و مادرشان کجا هستند؟ پاسخ دادند: «ما پدر و مادر نداریم.» وضعیت این بچه‌ یتیم‌ها به‌مراتب بدتر و غم‌انگیزتر از وضعیت من بود و من از اینکه غم خود را می‌خوردم خجالت‌زده شدم.
من آن‌ها را به نزدیک درخت بردم تا خوب آن‌را تماشا کنند و بعد، دست‌شان را گرفتم و به مغازه بردم و مقداری شیرینی و چند هدیه برایشان خریدم. با این کار نشاط زیادی در وجود خود احساس کردم. این دو کودک یتیم مرا از نگرانی و غم و غصه‌ای که خود برای خود فراهم کرده بودم نجات دادند.

همان لحظه از خدای خود تشکر کردم که لااقل دوران کودکی خود را در کنار پدر و مادرم گذرانده‌ام. خوبی که این دو بچه در حق من کردند، بسیار باارزش‌تر از خوبی بود که من در حق آن‌ها کردم. این تجربه باعث شد بفهمم برای خوشحال‌کردن خود باید دیگران را شاد کنیم. فهمیدم که شادی و خوشی نتیجه‌ی کار خوب و نیک است. با کمک‌کردن و محبت و مهربانی‌کردن به دیگران می‌توان بر غم و غصه و ترس و نگرانی خود پیروز شد. بعد از آن، عوض شدم و تلاش کردم با شادکردن دیگران خود را خوشحال کنم.


برگرفته از کتاب:
کارنگی، دیل؛ آیین زندگی؛ برگردان هانیه حق نبی مطلق؛ چاپ سوم؛ تهران: سلسله مهر