دست نوازش امیرالمومنین . . .

یک روز امیر المومنین علیه‏ السلام در کوچه‌هاى کوفه، چشمش به زنى افتاد که عرق ریزان در آن گرماى سخت مشک آبى را بدوش‏ می‌کشید. حضرت به پیش رفت و فرمود : مادر جان ! میخواهى در بردن مشک آب کمکت کنم؟

زن که امیر المومنین را نمی‌شناخت ، مشک را به حضرت داد و در حالیکه نفس راحتى مى کشید، گفت : خدا بتو جزاى خیر بدهد و داد مرا نیز از على بگیرد.

حضرت پرسید : مگر على با تو چه کرده است ؟ زن‏ گفت : همسرم که سرباز او بود ، در یکى از جنگ‌ها شهید شد و چند بچه از او برایم ماند، اما على‏ هرگز سراغى از ما نگرفت.

حضرت که این را شنید ، مشک آب را تا دم خانه زن رسانید و به خانه‏ برگشت تا مقدارى خرما و آرد براى خانواده زن‏ ببرد، وقتیکه حضرت برگشت و آن خوراکی‌ها را به‏ زن داد، او بسیار خوشحال شد.

حضرت فرمود : تا این آرد را خمیر کنى، من بچه‌هایت را سرگرم مى‏ کنم. زن مشغول درست کردن خمیر شد و امیر المومنین نیز بچه‌ها را بر زانوانش نشاند تا سرگرمشان کند.

حضرت دانه دانه خرماها را در دهان آن یتیمان مى گذاشت و مى فرمود : بخورید و از على راضى باشید. کار تهیه خمیر که تمام شد، حضرت فرمود : مادر جان ! تو به بچه هایت برس ، من نان را آماده خواهم کرد.

امیر المومنین کنار تنور رفت.‏ حضرت در حین پختن نان، صورت مبارکش‏ را نزدیک شعله‌هاى آتش مى برد و بخود مى گفت : اى على! بچش حرارت آتش را، فرداى قیامت جواب‏ این یتیمان را چه خواهى داد ؟

در همان موقع زن‏ همسایه که مى دانست همسایه اش آنچنان وضع مالى‏ خوبى ندارد که بتواند غذاى گرمى تهیه کند ، با دیدن دودى که از تنور برمى خاست ، بخیال اینکه‏ آتش سوزى شده است با عجله به خانه زن آمد، وقتیکه جریان را فهمید ، چشمش به امیر المومنین‏ افتاد و حضرت را شناخت.

ناگهان زن دید که‏ همسایه اش دستپاچه از او مى پرسد : آیا این آقا را میشناسى ؟ زن گفت : نه، زن همسایه گفت : او امیرالمومنین ، على بن ابیطالب علیه السلام‏ است‏.

به محض شنیدن این حرف ، زن که بیاد حرف‌هاى‏ خود و کارهاى حضرت افتاده بود ، با ناراحتى و شرمسارى هر چه تمامتر شروع به عذرخواهى کرد، اما امیر المومنین فرمود : نه، احتیاجى به اینکار نیست بلکه من از تو ممنون هستم که نگذاشتى حساب‏ من به قیامت بکشد.