کسب رتبه ۹۳ کنکور سراسری توسط یکی از فرزندان افتخارآفرین موسسه عترت بوتراب

زهرا نوزده ساله از استان ایلام، یکی از فرزندان بااراده و موفقی است که از ۸سال  پیش تحت پوشش موسسه بوتراب می‌باشد و از۵ سال پیش از مزایای بورسیه شایستگی و شرکت در کلاس‌های قلم‌چی بهره‌مند شده است. او با پشتکار و اراده و بهره‌گیری از امکانات کمک آموزشی موسسه، موفق به کسب رتبه ۹۳، رشته علوم تجربی در آزمون سراسری سال ۱۴۰۱ شد. زهرا دومین فرزند افتخارآفرین بوتراب است که موفق به کسب رتبه دورقمی در کنکور شده است.

موفقیتی که برای خانواده بزرگ بوتراب بسیار ارزشمند و حائز اهمیت است. به همین بهانه پای صحبت‌های دختر افتخار‌آفرین بوتراب می‌نشینیم.

زهرا از فرازونشیب زندگی و مسیر پرپیچ‌وخم موفقیتش برای فرزندان بوتراب می‌گوید: از مشکلات زندگی در یک خانواده پرجمعیت، از آرمان‌های بلندی که در سر دارد و برای رسیدن به آنها با نهایت توان و اراده تلاش می‌کند.

اومی‌گوید: «من، انسان کمال‌گرایی هستم، اما این کمال‌گرایی با فقر خانواده و شرایط زندگی‌ام ناسازگار بود.» درس خواندن در یک خانواده پرجمعیت واقعا کار دشواری بود اما من دلم می‌خواست به هر طریق ممکن درسم را بخوانم. یقین داشتم یک روز موفقیت بزرگی در زندگی‌ام رخ خواهد داد و زندگی‌ام را زیر و رو خواهد کرد.

زهرا می‌گوید: من در قبال کمک‌های موسسه بوتراب، در قبال چتر حمایت و مهربانی‌شان که بر سر من و امثال من گسترده‌، خودم را مسئول می‌دیدم. به همین خاطر سه سال پیش نامه‌ای به مدیر واحد تحصیلی موسسه بوتراب نوشتم که تعهد خود را برای جبران خدمات آن موسسه نشان دهم. در تمام مدتی که برای کنکور درس می‌خواندم، مدام با خودم تکرار می‌کردم: اما و اگر و شاید و احتمالی برای من وجود ندارد، من باید بتوانم!

از قدرت اراده و خودباوری و خودساختگی‌اش می‌گوید. از توانایی دست‌های پرتوان دخترانه‌اش که با آن اتاقکی دنج در گوشه‌ای از حیاط خانه ساخت تا با خاطری آرام و دور از هر گونه دغدغه‌ای بتواند درس بخواند.

 می‌گوید: گاهی وقت‌ها تحمل مشکلات زندگی آن‌قدر طاقت‌فرسا و نفس‌گیر می‌شد که دل‌آزرده می‌شدم. تحمل آن همه فشار و سختی روی شانه‌های نحیفم سنگینی می‌کرد اما به یاد تعهد و آرمانم که می‌افتادم، تحمل دشواری‌ها آسان‌تر می‌شد. از این‌که به یاری خدا و مهربانی بی‌حد و حصر موسسه بوتراب توانستم جامه عمل به آرزویم بپوشانم بی‌نهایت خوشحالم.

من موفقیتم را به موسسه بوتراب و پدرم تقدیم می‌کنم .خیلی دلم می‌خواست در این روز پدر در کنارم باشد. با گفتن از پدر، صدایش رنگ بغض می‌گیرد و به یکبار از حسرتی بزرگ می‌گرید. هنوز هم بر تمام دقایق زندگی‌اش، جا پای پدرباقی‌ست. پدری که جز خاطرات محو و گنگ نامعلوم هیچ چیز در خاطرش نمانده اما مهربانی امن آغوش پدر، بی‌بدیل‌ترین تکیه‌گاه زندگی‌ برای یک دختر است.

زهرا می‌گوید: «درست است که جای پدر در تمام لحظه‌های زندگی‌ام خالی‌ست ولی خاطرم هست یکبار آقای سیدی بنیان‌گذار موسسه بوتراب گفتند: من سه دختر دارم اما فقط پدر این سه دختر نیستم بلکه تمام فرزندان بوتراب فرزندان من هستند.»

و من از همین جا می‌گویم: آقای سیدی! پدری که هیچ وقت ندیدمت، دستان پر مهر مهربانی‌گسترتان را می‌بوسم و قول می‌دهم حق فرزندی‌ام را به نحو احسن و شایسته ادا کنم و تا جایی که بتوانم در مسیر اهداف والای موسسه بوتراب قدم بردارم و برای گسترش مهربانی و امید در زندگی کودکانی چون خودم، شانه به شانه بوتراب تلاش کنم.

از فرزندان بوتراب می‌خواهم به یاد داشته باشند زندگی مثل یک رودخانه است. روان و در جریان. چه سخت و چه آسان زندگی می‌گذرد. از آن‌ها می‌خواهم در مسیر نفس‌گیر زندگی ثابت قدم باشند. برای رسیدن به آرزوهایی که سهم آنها از زندگی‌ست با ثبات و پراراده گام بردارند. از هر آن‌چه رنگ نتوانستن و جا زدن و سستی دارد، دوری کنند و همیشه یادشان باشند معجزه صبر و ایمان در زندگی غوغا می‌کند. با صبر از سختی‌ها و مشکلات پله‌هایی برای رسیدن به اوج موفقیت بسازند و برای رسیدن به این موفقیت که باور دارم سهم همه فرزندان بوتراب است از آن بالا بروند.

از همه دوستانم می‌خواهم  به خاطر داشته باشند که ما بیهوده آفریده نشده‌ایم، در کنار تلاش برای دست‌یابی به اهداف و آرمان‌های زندگی، اهداف معنوی و کمال انسانی را از یاد نبریم. دلم می‌خواهد همه ما، مهربانی و نوع‌دوستی و همدلی را از موسسه بوتراب الگو برداریم و سرلوحه زندگی‌مان قرار دهیم و رسالت مهربانی را در سرتاسر جهان گسترش دهیم.

 در پایان از خانواده‌ام که همیشه و همه جا یاور و پشتیبانم بوده‌اند، قدردانی می‌کنم. از تک تک کسانی که در رسیدن به آرزوهایم سهم داشته‌اند، متشکرم. از موسسه مهرگستر عترت بوتراب که مسیر موفقیت فرزندانی چون من را که از نعمت وجود پدر محروم هستند، از سنگلاخ‌های محدودیت و موانع و مشکلات پاک می‌کنند و با در اختیار گذاردن امکانات تحصیلی و معیشتی زمینه موفقیت و ترقی‌شان را فراهم می‌آورند، نهایت تقدیر و سپاس را دارم.

                       امیدوارم یک روز بتوانم پاسخگوی مهر بی‌دریغتان باشم.