به گزارش روابط عمومی خیریه عترت بوتراب به نقل از فصلی نو، گزارش ما از۴ خانواده روستاهای اطراف بخش پاتاوه حکایت تلخ و گزنده ای دارد، روایتی دردناک از خانوادهای محروم از امکانات اولیه از نداری‌ها، یتیمی‌ها و دربدری‌ها که همه را یکجا به درون خود ریخته‌اند و برای حفظ آبرو سعی کرده‌اند بروز ندهند اما انگار دیگر طاقتشان به انتها رسیده است. از خانه گلیجان شروع کردیم خانمی که در نگاه اول به ۷۰ ساله‌ها شبیه می‌ماند اما می‌گوید ۴۸ ساله است، او از دوران پر از تلاطم زندگی می گوید و اینکه روزهای سخت زندگی‌اش چقدر دیر سپری می شود و حکایت تقریبا عجیب زندگی اش که۲۲سال قبل بعد از اینکه خواهرش که یک فرزند دختر داشته فوت می کند مجبور می شود برای نگهداری از دختر خواهرش زن شوهر خواهرش شود. شوهرش کشاورز بدون زمین بوده که مجبور بود برای امرار معاش روی زمین های اهالی روستا کار کند ، گلیجان که شوهر خود را ۴ سال پیش از دست داده است دو فرزند دارد،فاطمه ۱۱ ساله که اکنون می بایست کلاس ششم می بود کلاس چهارم است در جواب چرای ما می گوید، دخترم خیلی باهوش است اما دو سال به دلیل نداری و نا توان بودن در تهیه امکانات تحصیلی برای او از درس خواندش جلوگیری کردیم. امیرحسین ۸ ساله دیگر فرزند اوست که کلاس دوم است اما می گوید این یکی چون پسر است با هر مکافاتی که بود مانع از ترک تحصیلش شدیم . پس از فوت شوهر گلیجان ،درامد این خانواده ۵ نفره ۶۰ هزار تومان از کمیته امداد و یارانه اهالی خانواده به همراه دستمزد خود گلیجا ن از بابت کارکردن در خانه مردم که آن هم معمولا به صورت کالا می باشد تنها دلخوشی ایتان برای اداه زیستن است درامدی که همه آنها برای هزینه یک نیم روز خیلی از افراد از ما بهتران نیز کفایت نمی دهد. پنجمین عضو این خانواده “عجب ناز”است دختر ۲۸ ساله خواهر گلیجان که خودش می گوید به دلیل فقر فقط یک سال شبانه درس خوانده است و به بیماری آسم مبتلا است. عجب ناز می گوید یک خواستگار داشته اما بدلیل اینکه توانایی خرید جهیزیه هر چند مختصر را نداشته اند جواب رد داده اند او اضافه می کند به جز کمک ماهیانه کمیته امداد هیچ کمکی از دستگاههای امداد رسان دریافت نکرده اند. اما گلیجان انگار کوه دردها و سختی هاست ،در گفتن عبارات خیلی دقت می کند که مبادا چیزی بگوید که به قول خودش یارانه اش را قطع کنند و می پرسد چه نوشته اید و وقتی جواب را می شنود پیش خودش حلاجی می کند ،و به هر جمله ای که شک می کند اول می پرسد یارانه مان را قطع نمی کنند؟ دومین خانواده سرکشی شده داستان غمبارتری دارد،۱۴ سال پیش جوانی شاغل در یکی از نیروهای نظامی به دلیل سهل انگاری و ناتوانی در کنترل خودرو در جاده سمرون به ته دره ای سقوط می کند،که ضربه مغزی می شود و آه و حسرت و بدبختی را برای خانواده اش خبر می دهند. مادرش با ۷۰ سال سن از روزهای تلخ حادثه می گوید و از اشک های تمام شده و چشم هایی که دیگر سویی ندارند او می گوید بعد از تصادف،همسر پسرش خواهان جدایی شد و ما نیز دلمان برای جوانی عروسمان سوخت گفتیم حالا که پسرمان به این وضعیت گرفتار شده اجازه دهیم تا همسرش به دلخواه خود انتخاب کند،و من که با هزاران بدبختی پسر بزرگ کرده بودم و سرمست از بزرگ شدن پسر بودم حالا دوباره می بایست، با پشتی خمیده دوباره مادری از نوع بسیار سخت تر می کردم. خیلی جرات می خواست تا چهره پسر را به دقت بنگری اما هر چه بود درد بود و بغض و آه و چشمان ملتمس مادری که انگار قرار نیست زندگی روی خوش خود را نشانش دهد او می گوید:دریافتی از کارافتادگی پسرم ۷۰۰ هزار تومان است که ماهیانه ۶۰۰ هزار تومان هزینه دارو و درمان پرداخت می کنیم (گریه پیرزن اجازه ادامه مصاحبه را نمی دهد). سومین خانواده این گزارش ،از دل خانواده دوم بیرون می آید ،زن جوانی که کودکش را به آغوش کشیده خود را همسر پسر دیگر این خانواده معرفی می کند و می گوید :شوهرم بیکار است و در به در به دنبال کار می گردد و ما هم برای تامین شیر خشک همین بچه با هزاران بدبختی مواجه هستیم. می گوید ۲۷ سال سن دارم و پسرم ۱۸ ماهه است که بدلیل نداشتن بنیه مالی مجبور هستیم با خانواده شوهرم زندگی کنیم ،اما انگار توقع زیادی ندارد و می گوید اگر شیر خشک بچه ام تامین شود و یک وام با کارمزد کم به شوهرم بدهند برای خرید ماشین مسافر کشی هیچ چیزی از زندگی نمی خواهم. آخرین خانواده نیز زندگی عجیبی دارند ،آفتاب ۵۰ ساله که از زنان ۷۰ ساله شهرنشین پیرتر نشان می دهد در یک کانکس زندگی می کند ،کانکسی که یکی از بستگانش برایش اجاره کرده است. آفتاب دو فرزند مجرد دارد و دلی پر از بغض و آه ،می گوید:شوهرش ۲۰ سال پیش فوت کرد و او را به همراه سه فرزند تنها گذاشت که اکنون در این کانکس و در زمین همجوار خانه پدر شوهر دخترش زندگی می کند. شوهر دخترش، مجبور شده جهت تامین زندگی خود و همسر باردارش برای کار به عسلویه سفر کند که از قرار معلوم آنجا هم برای ادامه کار با شل کن و سفت کن های متوالی هر روز چهار ستون بدنشان را می لرزاند هر چند که علیرغم کار در عسلویه ماهاست که حقوق نگرفته است. آفتاب می گوید از کمیته امداد یک میلیون تومان وام گرفته است و دریافتی کمیته امداد را ماهیانه برای پرداخت همان وام به بانک واریز می کند. افتاب همانگونه که با ما صحبت می کند چشمش به پسر جوان خیره می شود و اشاره می کند که پسرش است و به بیماری رمانتیسم مبتلاست و همان یک میلیون وام دریافتی از کمیته امداد را هزینه درمان او کرده است که نتیجه ای هم نگرفته است. پسر اما اجازه عکس گرفتن از مادر ،خواهر و خودش را نمی دهد و می گوید حاضر است از گرسنگی بمیرد اما انگشت نما نشود و می گوید :دیپلم ناقص دارم و به دلیل اینکه توانایی تامین هزینه ادامه تحصیل را نداشتم و آنسوتر هم به دلیل بیماری ترک تحصیل کردم. وی از نا عدالتی ها می نالد و اینکه هیچکس مثل ما زندگی نمی کند و به آشپزخانه صحرایشان اشاره می کند که بیشتر از آنکه به یک چهار دیواری شبیه باشد به کپر شباهت دارد. هر چند که بعد از تهیه گزارش از این خانواده،کار ما در این روز به انتها رسید اما برای من مهمترین دستاورد از گزارش این روز توقع کم و شرم وحیا آنان برای حداقل امکانات بود. اما انگار هیچ اراده مصممی برای پایان دادن به این تیره روزی ها و سیاه بختی نزد خیلی از مدیران وجود ندارد لکن همیشه راهی برای جمع کردن رگه هایی از این نوع زندگی برای مدیرانی که همواره خود را خادم همین مردم می دانند وجود ندارد، انگار فقط جلوی دوربین ها و زمان انتخابات این انسان ها را هموطن خود بحساب می آورند ولی زمان عمل که فرا می رسد با استفاده از شگرد نخ نما شده توپ را به زمین حریف فرستادن خود را بی گناه اما دردمند معرفی می کنند. کاش یادمان نرود خود ما هم سهمی در ایجاد مشکلات داریم؛ خود ما که گاهی فراموش می‌کنیم همه چیزمان را از همین مردم داریم و به همین دلیل نیز بایست هوای زنده زیستنش را هم داشته باشیم. مردمی که ما امروز از آنها گزارش گرفتیم بسیار با حیا نشان دادند و اصلا شباهتی به ادم هایی که با شعار فقر زدایی از دولت ها پست می گیرند و خودشان هیچ اراده ای برای سرکشی و شنیدن درد دل آنان ندارند تفاوت هایی زیادی دارند خب بالاخره ما در حوزه ای زندگی می کنیم که اکثرا حق را گرفتنی می دانند نه دادنی . در این استان هر چقدر با شخصیت تر و با حیا تر باشی دیرتر به حق و حقوق اولیه ات خواهی رسید، ولی آرزو می کنیم این سیستم غلط هر چه زودتر به انتهای خودش برسد و این امکان را بوجود آورد تا برای انسان های سر بزیر و حقدار کف زد و حیا و شرم آنها را بر سر لمپن ها کوبید ولی چه فایده !که اینجا فقط صدا است که ماندگار خواهد بود ….. هر چه رساتر ..بهتر