در آیات 9 و 10 سوره ضحی خوانده ایم: فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلا تَقْهَرْ حال که چنین است پس هیچ یتیمی را از روی قهر خوار مشمار وَ أَمَّا السائلَ فَلا تَنهَرْ و هیچ سائلی را مرنجان کم نیستند آدم هایی که در گذشته و حال یتیم نوازی کرده اند کم نیستند آنها که از مالشان حقی معلوم برای نیازمندان گذاشته اند بیایید از آنها که با محبت به یتیمان خشم خداوند را از خود دور کرده اند یادی کنیم کودک یتیمی به حضور رسول خدا (ص) آمد و چنین عرض کرد : پدرم از دنیا رفته ، مادرم ، بینوا و بی بضاعت است ، خواهرم ، شوهر و سرپرست ندارد، از چیزهائی که خدا به تو عنایت فرموده به من اطعام کن ، تا خداوند خشنود گردد. پیامبر (ص) تحت تاءثیر قرار گرفت به او فرمود : چقدر نیکو سخن می گوئی ؟. سپس به بلال حبشی فرمود با شتاب به حجره های همسران من برو ، و جستجو کن ، اگر چیزی از طعام هست بیاور. بلال رفت و به جستجو پرداخت و مشتی خرما که 21 عدد بود، یافت و به حضور پیامبر (ص) آورد. پیامبر مهربان اسلام (ص) خرماها را سه قسمت کرد، هفت عدد آن را به آن کودک یتیم داد، و فرمود بقیه را بگیر، هفت عدد آن را به مادرت بده و هفت عدد دیگر را به خواهرت بده ، کودک یتیم در حالی که خوشحال بود از نزد رسول خدا (ص) رفت ، در این هنگام ، معاذ (یکی از اصحاب) برخاست و دست نوازش بر سر آن کودک یتیم کشید و با گفتاری مهرانگیز ، کودک را تسلی خاطر داد . پیامبر (ص) به معاذ فرمود: ای معاذ ! تو و این کار تو را دیدم ، همینقدر بدان ، هر کس سرپرستی یتیمی کند ، و دست نوازش بر سر او بکشد ، خداوند بهر موئی که از زیر دستش می گذرد ، حسنه و پاداش خوبی به او می دهد، و گناهی از گناهان او را محو می کند، و بر درجه و مقام معنوی او می افزاید. داستان دوستان/محمد محمدی اشتهاردی